Dlaczego boję się adoptować starszego psa?

Alicja

Takie zdanie z innego tematu:

Kucharz

Trudniej będzie mu się przystosować, nauczyć "nas". Jesli dodatkowo ma róznorakie problemy behawioralne, pojawia się obawa, że nie nauczy się tego, co my od niego byśmy oczekiwali.

Alicja

Ale załóżmy, czysto teoretycznie, że żadnych problemów behawioralnych nie ma. Jedyny jego "feler" to taki, ze ma np. 9 lat.
Jakie jeszcze argumenty powstrzymują Was przed myślą o takiej adopcji?

hipahipa

Myślę, że argument, który sama napisałaś jest najważniejszy. Ja dodatkowo bałabym się o zaaklimatyzowanie takiego psa w domu i ewentualne problemy zdrowotne w najbliższym czasie.

Polianna

Golden raczej nie powinien miec problemów z zaklimatyzowaniem sie. Oczywiście każdy pies jest inny, ale mysle, ze to trochę przesada z tym argumentem.
A jesli chodzi o zdrowie to faktycznie racje masz... Ale decydując sie na dorosłego, starszego nawet psa musimy byc gotowi na ewentualna chorobę i większe wydatki związane z jego "starością". Dlatego jedni wola młodsze psy - jest wiele zalet posiadania psa od małego, a inni dorosłego - tu tez sa zalety i wady.

hipahipa

Oczywiście plusów też jest wiele, ale pytanie dotyczyło obaw. A w sumie każdy pies kiedyś się zestarzeje i może zachorować. Ale ja jednak wolałabym się nacieszyć psem zanim to nastąpi. Niestety myślę, że wiele osób jest takiego zdania i dlatego tyle staruszków jest choćby w schroniskach.

Polianna

Polianna

A historie w oglosżeniach, ze rocznego czy trzyletniego, a nawet czasem i osimioletniego goldena oddajemy bo zmieńily sie warunki mieszkaniowe wzbudzają we mnie obrzydzenie. To głupota jakich mało. Psu wystarczy człowiek. Nieważne ile pokoi jest w mieszkaniu, czy wyprowadzilismy sie z domu z ogrodem do kawalerki, czy mieszkamy w wynajmowanym pokoju. Często piszą, ze w nowym mieszkaniu właściciel nie pozwala na psa. Na litość Boska! To trzeba poszukać innego mieszkania! Albo, ze zaczęła sie odzywać nasza alergia... Dziwne, ze przez te kilka lat było wszystko ok... Poza tym teraz sa na rynku takie leki, ze alergia przy nich wymięka. Albo sytuacja finansowa sie zmieniła... To zmień karmę na tańsza... Nie wyobrażam sobie, żebym miała oddac z tak błahego powodu mojego psa... Mieszkam w dwóch miejscach na raz: w Krakowie i Lublinie, gdzie studiuje. Nikodem jeździ ze mną pociągami, busami, samochodem. Mieszkanie zarówno w Krakowie i Lublinie wybraliśmy takie, zeby nikomu nie przeszkadzał pies. Powiem dodatkowo, ze ani tu ani tu nie było z tym problemu. Na weekendy często jezdzi do moich rodziców albo rodziców mojego chlopaka z nami. Razem jeździmy tez na weekendy w gory, do znajomych. Nawet często chodzi z nami do knajp - tez takich, gdzie psy akceptują. Teraz wszystko jest dla ludzi i dla psiaków

Kucharz

Polianna, ja Cię doskonale rozumiem, ale (nie)śmiało przypominam, że meritum tego bardzo ciekawego tematu jest troszkę inne... I błagam, edytuj posty zamiast pisać jeden pod drugim.

Wracając do pytania Alicji, że jeśli jedynym "felerem" pieska byłby jego wiek, to ja bym się obawiał tego, że nie byłbym w stanie zmienić jego przyzwyczajeń/nawyków, które dla mnie byłyby uciążliwe, że po prostu nie potrafiłbym go nauczyć nowych (dla niego) rzeczy.

Polianna

Alicja

Dobrze, czyli mamy już trzy powody, dla których boimy się adopcji starszego psa:
1. będzie z nami za krótko
2. Może zacząć chorować (chodzi o koszty - jak się domyślam)
3. Będzie miał swoje przyzwyczajenia i nawyki utrwalone przez lata, których nie potrafimy zmienić (tak nam się przynajmniej wydaje).

Czekam na dalsze wypowiedzi - nie oceniam ich, bo nie o to mi chodzi, ale o Wasze opinie na ten temat.

Aga~Luna

Ja bym adoptowała starszego psa, bo każdy z nich załuguje na kochający dom, nawet, jeżeli ma już te 8-10 lat. Aczkolwiek mam już 2 psy, z czego jeden znajda średnio akceptuje inne psy, zwłaszcza te większych.

Ale jeżeli chodzi o argumenty, które miałabym w głowie; to jeden z tych powyżej, że szybko odejdzie

.

Agata_Emi

To ja dodam może nieco przewrotne pytania w konkteście tematu i odpowiedzi, które tutaj padają:
Dlaczego ludzie decydują się na adopcję (a nie kupno) psa?
Co (i kto tzn. czyje potrzeby, uczucia, oczekiwania) jest priorytetem przy podejmowaniu takiej decyzji?

Polianna

Zojka

Ja się wypowiem jako matka - bo plany z adopcją po odejściu Zojki były i najwięcej wątpliwości budził we mnie fakt, że mam dzieci i nie znam zachowań psa już dorosłego, że go nie wychowywałam od początku. Wiadomo - i swój może się wnerwić i z czymś wyskoczyć, przy zwierzętach gwarancji nie ma, ale przy dobrym prowadzeniu od początku przewidywalność jest większa.

To, że szybko odejdzie - no cóż - doświadczenie mi podpowiada, że i przy dwulatki nie ma gwarancji, że pozostanie dłużej

Choroby - j.w. - już sama decyzja o psie takim czy innym - to potrzeba odkładania na jego ewentualne leczenie. Tyle w temacie.

Jedno jest pewne - jak nasze dziewczyny podrosną a Bizia kiedyś odejdzie - będę adoptowała. To jest dobra opcja dla samotnych dorosłych. Nie muszą obrabiać szczeniaka, tylko mają gotowy fajny materiał na najlepszego przyjaciela.